قَالَ رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «ثَلاَثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ وَجَدَ حَلاَوَةَ الإِيمَانِ: مَنْ كَانَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِمَّا سِوَاهُمَا، وَمَنْ أَحَبَّ عَبْدًا لاَ يُحِبُّهُ إِلَّا لِلَّهِ عَزَّ وَجَلَّ، وَمَنْ يَكْرَهُ أَنْ يَعُودَ فِي الكُفْرِ، بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ اللَّهُ، مِنْهُ كَمَا يَكْرَهُ أَنْ يُلْقَى فِي النَّارِ» [صحیح بخاری]
رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فرمودند: سه خصلتی که اگر در کسی باشد، شیرینی و حلاوت ایمان را می یابد: کسی که الله و رسولش از همه چیز برای او عزیزتر و محبوبتر باشد، و کسی که بنده ای [از بندگان خدا را] فقط برای الله جل جلاله دوست بدارد، و کسی که بازگشت به کفر برایش مانند انداخته شدن در آتش ناپسند باشد، بعد از آنکه خداوند او را از کفر نجات داد.[و به نور ایمان شرافت بخشید.]